Al doende leert men

Liesbeth werkt meestal op de hoofdzetel van het Rode Kruis in Mechelen als didactisch expert. In december was ze evenwel enkele dagen in Nepal waar ze didactische ondersteuning gaf aan  Nepalese collega’s.

Lesgevers Eerste Hulp in Nepal hebben een grote uitdaging tijdens hun lessen: de grote diversiteit van de deelnemers. Sommigen zijn hoog- of laaggeschoold, geletterd of niet-geletterd, man of vrouw, jong of oud, …

In december was ik enkele dagen in Nepal om didactische ondersteuning te geven aan de mastertrainers. Dat zijn lesgevers die lesgevers Eerste Hulp kunnen opleiden. We bogen ons over deze twee vragen:

• Hoe zorg je ervoor dat lesgevers een goede eerstehulples kunnen geven aan een divers publiek?
• Wat moet je vrijwillige lesgevers bijbrengen opdat ze met deze diversiteit om kunnen?

Mastertrainers aan het werk tijdens de driedaagse opleiding.

Tijdens deze workshop discussieerden we over de geschikte doelstellingen en werkvormen voor het onderdeel Didactiek in de lesgeversopleiding. Didactiek staat voor het onderzoek naar de elementen  van een krachtige leeromgeving. Wat hebben mensen nodig in een les, in een cursus om optimaal te kunnen leren? En hoe kan je dat als lesgever voorzien? Waar moet je op letten?

Tijdens de workshop was er ruimte voor discussie met de andere departementen van het Nepalese Rode Kruis. Zo organiseert het departement Water en Sanitatie bijvoorbeeld ook lesgeversopleidingen.

Uiteindelijk besloten we dat de tips die we in de handleiding Didactiek opstellen voor lesgevers Eerste Hulp ook heel nuttig kunnen zijn voor lesgevers Hygiëne of Rampenparaatheid.

Het was een boeiende uitwisseling tussen de mastertrainers onderling en mezelf. Het eindresultaat, een handleiding voor de lessen didactiek, wordt verwacht voor het einde van dit jaar.

Ik leerde zelf ook enkele dingen bij. Bijvoorbeeld dat het samen werken aan lesvoorbereidingen voor een nieuwe les efficiënt is. Door drie dagen samen te zitten, elkaar te inspireren en feedback te geven, ligt er snel een sterk resultaat.

Of nog: in Nepal werkt men met pre- en posttests – ook bij de lesgeversopleiding. Door goed in kaart brengen wat de voorkennis van de deelnemers is, kan je 1) je lessen aanpassen aan het niveau van de groep, 2) nadien controleren wat de bijdrage van de lesgeversopleiding in hun kennis en vaardigheden is. Om over na te denken bij de evaluatie van het lesgeverstraject voor eerstehulplesgevers van Rode Kruis-Vlaanderen.

Winter in Nepal

Liesbeth werkt meestal op de hoofdzetel van het Rode Kruis in Mechelen. In december was ze evenwel enkele dagen in Nepal voor de opvolging van het project ‘Didactiek in het Zuiden’. Haar eerste bericht over haar verblijf ter plaatse verscheen al eerder hier.

“Het is er koud”, zei men. Ik vroeg aan Els, onze Rode Kruisafgevaardigde ter plaatse: “Hoe koud is het dan?”. “Het is hier echt koud,” zei Els. Dus zaterdag ging Liesbeth nog snel op zoek naar een echt dikke winterjas, winterschoenen en een muts om zondag naar het winterse Nepal te vertrekken voor de afronding van het project ‘Didactiek in het Zuiden’.

En nu zit ik hier. Met mijn rug in de zon, in mijn truitje, met half dichtgeknepen ogen naar mijn scherm te kijken dat ik niet kan lezen met die zon erop. Je denkt waarschijnlijk: “Ja, wij hebben in de winter toch ook zon”, en dat is waar. Maar de zon hier is warm! Heerlijk warm! Mei-warm met het gevoel: nog even en het is zomer!

Ok, ik heb geslapen met dikke sokken aan en een onderhemd onder mijn dikke pyjama, onder een deken én een gigantische dons. En ok, uit bed komen was niet fijn. En ok, ik heb me er vanaf gemaakt met een kattenwasje aan de wasbak, want een douche zag ik echt niet zitten. En ok, heel de voormiddag stond ik met mijn nieuwe jas en mijn sjaal les te geven aan een groep mensen in dikke jassen en mutsen. Dus ja, het is hier koud. Vooral binnen (er is nergens centrale verwarming). Vooral ’s morgens en ’s avonds (als de zon er niet is, koelt het onmiddellijk af).

Maar jongens… zo’n warm zonnetje op je gezicht in december is de max!

Mo feri anchou!

Liesbeth werkt meestal op de hoofdzetel van het Rode Kruis in Mechelen. In december was ze evenwel enkele dagen in Nepal waar ze didactische ondersteuning gaf aan  Nepalese collega’s. 

“Mo feri anchou” (I’ll be back): dat is wat ik zei tijdens mijn afscheidsspeech in juni. Toen was ik in Nepal om het project ‘Didactiek in het Zuiden’ op te starten bij het Nepalese Rode Kruis. Drie weken lang maakte ik deel uit het van team van stafmedewerkers Eerste hulp en vrijwillige eerstehulplesgevers die nieuwe trainers opleiden. Een prachtige ervaring!

De eerstehulpopleidingen in Nepal zijn al erg sterk en het was fijn te kunnen meewerken aan de verbetering ervan. Tijdens mijn verblijf in juni werkte ik onder andere drie dagen met mastertrainers. Dat zijn lesgevers die andere lesgevers kunnen opleiden.

Ik gaf hen enkele tips over hoe je volwassenen kan laten leren:

• maak het actief
• zorg voor een motiverende sfeer
• varieer in je aanpak en je materialen
• werk gestructureerd

Om de lesgeversopleiding te verbeteren probeerden we dingen uit en discussieerden er dan over.

Groepsfoto met de mastertrainers, Liesbeth is de tweede van rechtsonder.

En nu ben ik terug. Ik ben hier om samen met de mastertrainers het project af te ronden. We schrijven een handleiding ‘Didactiek voor mastertrainers’. Die zal niet alleen voor de eerstehulpopleidingen gebruikt worden, maar ook voor de andere lesgeversopleidingen. De inzichten die ik nu opdoe, breng ik bovendien mee naar België.

Wat een fijn weerzien was het! En hoe vlot gaan de discussies nu: we staan echt op dezelfde lijn. We willen hetzelfde: nog betere eerstehulpopleidingen, op maat van de diversiteit aan deelnemers in een land als Nepal. Ik kijk uit naar het resultaat!