Hulp in de Filipijnen: een fotoverslag

Anne Seghers vertrok begin januari naar de Filipijnen waar ze een maand lang als lid van de Benelux Relief Emergency Response Unit (ERU) aan de slag was. Dit noodhulpteam verdeelt sinds half november hulpgoederen aan de slachtoffers van tyfoon Haiyan op het eiland Panay.

Sinds vorige week ben ik weer in België. Ik kan terugkijken op een intensieve, maar goede missie. De samenwerking met het Filipijnse Rode Kruis in de provincie Capiz op het eiland Panay was een geweldige ervaring. Onze Filipijnse collega’s zijn stuk voor stuk hardwerkende, jonge mensen met een lach op het gezicht.

Groepsfoto met enkele vrijwilligers van het Filipijnse Rode Kruis.

De verwoesting in de barangays (Filipijns voor wijk of district) is nog steeds zichtbaar.

Toch zie je ook dat de Filipino’s beetje bij beetje hun leven weer oppakken.

Ons noodhulpteam is gespecialiseerd in het verdelen van hulpgoederen, zoals zeilen en dekens. We kregen als opdracht om in januari 7.195 families te ondersteunen met noodhulpgoederen. Dat is geen eenvoudige taak wetende dat het logistiek zeer moeilijk is om de goederen tijdig op het eiland te krijgen.

Onze maandplanning.

Ons noodhulpteam pakt de verdeling van hulpgoederen als volgt aan:

Met een team van Filipijnse Rode Kruisvrijwilligers trok ik op stap.

Allereerst gingen we bij mensen thuis langs om hen te interviewen en de staat van hun huizen te bekijken.

In overleg met de ‘Barangay Captain’ (burgemeester van een gebied) en aan de hand van criteria bepaalden we wie een Rode Kruispakket zou krijgen. Belangrijk is dat we voorrang geven aan de meest kwetsbaren.

Ons team registreerde de geselecteerde begunstigden en gaf hen een bonnetje waarmee ze hun hulppakket konden afhalen.

Wanneer elke begunstigde een kaart had gekregen, kwam het distributieteam in actie. Het uitladen van de vrachtwagen en het klaar zetten van de pakketten gebeurde samen met omstaanders die vrijwillig een handje kwamen toesteken .

De Filipino’s wachtten geduldig met hun bonnetje totdat het hun beurt was.

Wanneer iedereen zijn pakket had ontvangen, zag je niets anders dan blije en dankbare mensen.

Op 31 januari hadden we ons doel bereikt: in Capiz provincie op het  eiland Panay kregen uiteindelijk 14.005 (!) huishoudens een noodhulppakket.

Op dit moment is de laatste aflossingsploeg van de Benelux Relief ERU ter plaatse. Het team blijft nog hulpgoederen verdelen tot eind februari.

foto’s: Herman Uijl en Anne Seghers

Noodhulp in de Filipijnen (II)

Valérie Batselaere maakt deel uit van het Benelux Relief noodhulpteam (Emergency Response Unit – ERU) dat momenteel noodhulpgoederen verspreidt in de Filipijnen. Ze brengt regelmatig verslag uit van haar ervaringen. Het verslag van 19 november vind je hier.

De grote ravage na de doortocht van tyfoon Haiyan.

We bevinden ons momenteel in Carles, het meest noordelijke dorp van de Ilio-regio op het eiland Panay. Toen de tyfoon Haiyan hier voorbij raasde, vernielde hij 90% van de huizen. De meeste vissers zijn ook hun boten kwijt en daarmee hun enige inkomen.

En toch zijn heel wat mensen alweer begonnen met de heropbouw. Ze proberen de restanten van hun oude huizen te gebruiken om een soort woning te construeren, wat niet makkelijk is zonder fatsoenlijk werkmateriaal. De meesten onder hen hebben geen geld om nagels, hout, bamboe of staalplaten te kopen. Bovendien zit het hele dorp zonder elektriciteit, omdat duizenden kilometers aan elektriciteitspalen en bedrading werd weggewaaid door de tyfoon. Het kan nog maanden duren voordat dit hersteld is. De mobiele kliniek van het Koreaanse Rode Kruis is de enige vorm van gezondheidszorg die momenteel beschikbaar is.

Het gezin van Josephine en Jose.

Met zeven in een hut
Ik ontmoet Josephine (56) en haar man Jose (57). Ook zij moesten toekijken hoe hun huisje werd weggeblazen door Haiyan. Ze hebben ondertussen een klein onderkomen gemaakt met de brokstukken, waar ze de rijst bewaren die ze geteeld hebben: slechts 30 zakken, waarvan ze de helft als huurprijs betalen aan de eigenaar van hun land. Josephine en Jose wonen in hun geïmproviseerde hut, samen met hun dochter, haar twee jonge kinderen en hun 15-jarige zoon Andrew, die een mentale handicap heeft. Wanneer het begint te regenen, schiet Andrew in paniek omdat hij denkt dat de tyfoon opnieuw begint. Hij zit te trillen in de armen van zijn moeder terwijl we onderdak zoeken in de hut.

Een visser probeert de draad weer op te pikken, nadat de tyfoon zijn boot vernielde.

Een tante loopt binnen en vraagt zich af wie we zijn. Zijn we soms dokters? Ze heeft namelijk al sinds de tyfoon last van vreselijke pijn in haar borst. Ze heeft nog geen dokter gezien en ook geen geld om naar de kliniek te gaan, die ver weg is en misschien niet eens open is. Ik raad haar aan om de mobiele kliniek van het Koreaanse Rode Kruis te raadplegen en ondertussen zo weinig mogelijk te bewegen.

Zo gauw de regen wat mindert, verlaten we de hut om de noden van de lokale bevolking verder in kaart te brengen. Jose gaat terug naar zijn rijstveld. Josephine toont me de wilde orchideeën, die de tyfoon overleefd hebben. De veerkracht van de mensen hier is ongelooflijk: ze wonen in een van de mooiste, maar ook meest rampengevoelige landen ter wereld, maar ze blijven hartelijk en positief.

PS: het is hier erg warm en vochtig. ’s Nachts is de lucht gevuld met sterren en vleermuizen, en een monsterlijk grote spin heeft besloten om op twee meter van mijn bed tegen de muur te bivakkeren.