Kunstig verkeer

Hugo werkt voor Rode Kruis-Vlaanderen in India, waar hij samen met het Indische Rode Kruis werkt aan nieuwe richtlijnen voor eerste hulp.

Ondertussen woon ik bijna twee jaar in Delhi. Ik herinner me de eerste frustraties over het verkeer in deze stad. Wat een wirwar. Ik was er van overtuigd dat ze hier niet kunnen rijden…

Stel je eens voor: elke dag gooien 17 miljoen inwoners van Dehli zich in het verkeer:  te voet, per fiets, driewieler, stootkar, riksja, bromfiets, tractor, auto, kraan, bus of vrachtwagen. Deze enorme mix van transportmethodes maakt het er wel niet eenvoudiger op. Daarvoor zijn er (ongeschreven) regels:

Regel  1: Hoe groter, hoe krachtiger. Bovenaan de rangorde staan vrachtwagens en bussen. Onderaan vinden we de voetgangers: klein en broos.  Zebrapaden zijn er nauwelijks. Al zwaaiend naar het aanstormende verkeer bereikt een voetganger, met schrik in de ogen, de overkant.

Regel 2: Elke millimeter telt. Voor de Commonwealth Games 2010, een groot sportevenement, had men rijvakken op de weg geschilderd.  Dat bleek een echter  verspilling.  Niet van verf, maar van plaats: op drie rijvakken passen makkelijk vijf voertuigen naast elkaar. Een tegengestelde rijvak – als niemand daarvan gebruik van maakt – mag je toch niet laten liggen? Alles kan zolang je maar optimaal gebruik maakt van de beschikbare ruimte.

Regel 3: Toeter, toeter, toeter. Toeteren doe je als je iemand wil verwittigen dat je aankomt, maar ook omdat je voorganger gestopt is voor een rood licht, of omdat je wil afslaan,… Wie toetert, die neemt pas echt deel aan het verkeer – en samen is het een echt concert.

Regel 4 : Ga nooit opzij. Als het even kan, blijf dan resoluut staan waar je bent. Je hebt dat vrije plaatsje met man en macht kunnen veroveren, dat geven we het niet meer af. Ook al blokkeer je een halve baan omdat je even naar de post moet: het is jouw plekje. Die  toeterende menigte achter je kan je niet beroeren om te bewegen.

Er zijn veel meer van deze regeltjes. Zoals dat na zonsondergang verkeerslichten slechts een suggestie zijn. Of hoe een koe het verkeer wel kan doen stoppen…

Na bijna twee jaar zie ik het: neen, dit is geen allegaartje of een ongeregeld zootje. Het is een raderwerk dat als een klok in elkaar past. Het is een kunst om op een paar millimeter van elkaar aan te schuiven, als een balletstuk met honderden spelers zonder regisseur, maar waar iedereen toch zijn plek kent.

Auto’s op de schouders dragen

Els woont en werkt in Nepal waar ze projecten van Rode Kruis-Vlaanderen opvolgt in samenwerking met het Nepalese Rode Kruis rond eerste hulp, water en sanitatie.

Laatst kwam ik uit de supermarkt in Kathmandu en zag ik dat mijn auto was ingesloten. Het was slechts een kleine taxi die mijn weg blokkeerde. De bewaker van de parkeerplaats en een andere man waren zo assertief en vriendelijk om ‘het autootje’ eventjes uit de weg te duwen. Ik zou er niet aan gedacht hebben om dat te vragen, al is het geen opmerkelijke gebeurtenis in Nepal. Net zo min als het uitzonderlijk is dat ik in een taxi stap die eerst nog door een paar voorbijgangers moet worden aangeduwd omdat de startmotor blijkbaar kapot is. Ook daar kijk ik niet meer van op.

Waar ik nooit aan heb kunnen wennen, zijn de lokale bussen die veelal het dubbele aantal mensen vervoeren dan de capaciteit van de bus. Mensen zitten op het dak, naast de bestuurder en op rijstzakken die in het middenpad tot een meter hoog zijn opgestapeld. De bussen zijn vaak minimaal 20 jaar oud en rijden zo bepakt de bergen in over moeilijk begaanbare kronkelende bergwegen. Het is gevaarlijk en er gebeuren ook geregeld ongelukken mee.

Midden twintigste eeuw (en nog steeds) waren er geen autowegen in grote delen van Nepal. De eerste auto’s in Nepal werden daarom door dragers vanuit India naar Kathmandu gedragen. Deze foto uit 1958 was te vinden op een tentoonstelling over verkeersveiligheid in Kathmandu, die was georganiseerd door de verkeerspolitie.

Eentje uit de oude doos

De tijden zijn duidelijk veranderd. Met name in de afgelopen 10 jaar is het gemotoriseerd vervoer in Nepal, en vooral in de hoofdstad Kathmandu, reusachtig toegenomen. Ook het aantal doden en gewonden als gevolg hiervan is enorm gestegen. Rode Kruis-Vlaanderen steunt daarom met de Belgische overheid het Nepalese Rode Kruis door middel van een eerstehulpproject in het kader van verkeersveiligheid. Hierdoor hopen we onder andere het aantal verkeersongelukken terug te dringen en betrokkenen en/of omstanders effectiever te kunnen laten reageren bij een verkeersongeval.