Namibië kiest

Joris volgt onze Rode Kruisprojecten op in Namibië en Malawi. Hij verblijft sinds juni in Windhoek, de hoofdstad van Namibië.

Er waren geen duizenden affiches die het straatbeeld domineerden, geen rivaliserende plakteams die elkaar ei zo na te lijf gingen of kranten wiens extra verkiezingskaternen de telefoonboeknormen overschreden. Toch organiseerde Namibië wel degelijk verkiezingen eind november. De bevolking trok op vrijdag 28 november naar de stembus om een nieuwe president te kiezen. Voor de zesde keer in hun 24 jaar onafhankelijkheid.

Lange wachtrijen en veel mensen op de been tijdens de verkiezingsdag.

Echt spannend waren de verkiezingen nu ook moeilijk te noemen. Net als in Zuid-Afrika is het politieke toneel gedomineerd door de partij die jarenlang vocht tegen het apartheidsregime: de South-West Africa People’s Organisation (SWAPO). De vraag was niet wie zou winnen, maar wel met hoeveel marge ze zouden winnen.

Spannend of niet: het Namibische Rode Kruis was er klaar voor en had zijn eerstehulpnetwerk opgetrommeld. Niet dat men veel opstootjes verwachtte, maar wel omdat zo’n verkiezingsdag een massa-evenement is. De lange wachtrijen in de blakerende zon voor stembureaus maakten dat ongemakken als barstende hoofdpijn of appelflauwtes iets vaker voorkwamen dan op een gewone vrijdag.

Het Rode Kruis verdeelde onder andere water.

In overleg met de electorale commissie werden voor elk van de 9 regio’s drie stembureaus geselecteerd waar het meest aantal stemmers verwacht werden. Zo’n 130 vrijwilligers van het Namibische Rode Kruis verdeelden water en verleende eerste hulp waar nodig.

En SWAPO, die regeerde rustig voort. Hage Geingob werd door 87% van de kiezers gekozen tot de nieuwe president van Namibië.

Wereldaidsdag: taboes doorbreken in Namibië

Joris volgt onze Rode Kruisprojecten op in Namibië en Malawi. Hij verblijft sinds juni in Windhoek, de hoofdstad van Namibië.

De cijfers verschillen, zoals ze dat wel vaker doen, maar de meest recente schatting van UNAIDS zal er alleszins niet ver naast zitten: in 2013 leefden 14.3% van de volwassenen in Namibië met hiv/aids. Dat zijn veel mensen: 250.000, bijna 11 sportpaleizen vol, voor een land met 2,3 miljoen inwoners.

Je zou het nochtans niet zeggen. Bijna 6 maanden woon en leef ik nu al in Namibië en mijn eerste persoonlijke kennismaking met een hiv/aidspatiënt, of met familie van een hiv/aidspatiënt, moet nog komen. Zouden de cijfers fel overdreven zijn of zou de taboesfeer er iets mee te maken hebben? Ik vrees het tweede.

Sluimerende taboes

In het op één na dunstbevolkte land ter wereld is het zaak om zelfs in de meest afgelegen gebieden actief te zijn in de strijd tegen hiv/aids. En dat maakt dat het Namibische Rode Kruis, dat met zijn netwerk van vrijwilligers in bijna alle Namibische gemeenschappen aanwezig is, een belangrijke partner is van de overheid.

Optocht voor Wereldaidsdag in Windhoek.

Op vraag van de Namibische overheid vecht het Namibische Rode Kruis al jaren tegen hiv/aids. Rode Kruisvrijwilligers gaan bijvoorbeeld op huisbezoek bij hiv/aidspatiënten. Sluimerende taboes en de niet altijd evidente verplaatsing maken het voor hiv-positieve personen vaak onmogelijk om naar gezondheidscentra of ziekenhuizen te trekken.

Zorgkameleons

Dus staan Rode Kruisvrijwilligers de patiënten als ware zorghulpkameleons bij waar ze kunnen:

• Als personal coach, verpleger en supporter, die er voor zorgt dat de patiënten de behandeling blijven volgen, hun medicatie nemen, maar vooral ook dat moraal erin blijft.
• Als huishoudhulp, die huishoudelijke taken overneemt van bedlegerige patiënten. Dankzij de medicatie die gratis door de Namibische overheid verspreid wordt, komt het steeds minder voor dat patiënten door hun ziekte aan het bed gekluisterd zijn.

Taboes doorbreken

Daarnaast zet het Namibische Rode Kruis ook in op sensibilisering. En Wereldaidsdag is daar natuurlijk het uitgelezen moment voor. In samenwerking met de lokale overheden organiseren regionale Rode Kruisafdelingen activiteiten die hiv/aids onder de aandacht brengen en – vooral – bespreekbaar maken.

De weeskinderen kregen op Wereldaidsdag een leuk cadeautje.

Omdat Wereldaidsdag dit jaar bijna samenviel met nationale verkiezingen (wat ook veel werk bij komt kijken voor het Rode Kruis, daarover later meer), organiseerde afdeling Khomas, die in en rond de hoofdstad Windhoek actief is, al op 21 november  een groot evenement. Samen met weeskinderen van ouders die aan aids stierven brachten ze de dag sportend en spelend door.  De speeches stonden bol van preventietips en ontkrachtten vele misverstanden over besmettelijkheid.

Gavin Visser, Rode Kruisvrijwilliger, vertelt me dat zeker in de landelijke gebieden hiv/aidspatiënten vaak onmiddellijk fysiek uitgesloten worden in hun gemeenschap. Veel mensen weten niet dat een handdruk, een glimlach of een gesprek nu eenmaal niet besmettelijk zijn. En daar probeert Gavin verandering in te brengen, en met hem het hele Namibische Rode Kruis.

Hulp is onderweg!

Cecilia volgt de Rode Kruisprojecten in Namibië op vanuit de hoofdzetel in Mechelen. Twee keer per jaar gaat ze de projecten ter plaatse bezoeken.

Dankzij de laatste Music For Life-campagne konden we in onze partnerlanden projecten opstarten om diarree terug te dringen. In Namibië konden we met de opbrengst van Music For Life niet alleen enkele gemeenschappen een betere toegang tot water en sanitair bieden, ook werkten we een project uit om in geval van rampen, zoals overstromingen of droogte, de bevolking de nodige water- en sanitaire voorzieningen te kunnen bezorgen.

(Meer informatie over waar de opbrengst van Music For Life naartoe gegaan is, vind je trouwens hier).

Een onderdeel van dit noodhulpproject is het aanleggen van een noodhulpstock met materiaal om cholera te behandelen (de cholerakit), met noodhulpgoederen zoals waterzuiveringstabletten, emmers, jerrycans,  latrines en met materiaal waarmee Rode Kruisvrijwilligers de lokale bevolking kunnen informeren over hygiëne en het gebruik van de noodhulpgoederen.

Namibië kampt al enkele jaren met een aanhoudende droogte in het noorden van het land en begin dit jaar is tot overmaat van ramp cholera uitgebroken in de regio. Het Namibische Rode Kruis biedt hulp aan de getroffen bevolking. En daarvoor worden de noodhulpgoederen die Rode Kruis-Vlaanderen heeft aangekocht van het pakhuis in de hoofdstad naar het noorden gebracht.

Op papier lijkt dit allemaal perfect. Tot je beseft dat het wel degelijk gaat om materiaal dat in verschillende containers naar Namibië werd verstuurd en dat het materiaal de helft van het Rode Kruispakhuis in beslag neemt. Daarbij komt dat Namibië een groot land is en het rechtstreekse traject Windhoek – Opuwo ongeveer 750 km bedraagt. Dit materiaal geraakt niet zomaar op het terrein.

Tijdens mijn laatste terreinbezoek aan de projecten in Namibië had ik geluk dat er net een transport werd voorbereid voor de regio Kunene. Op een grote vrachtwagen met twee opleggers werden de kits per Rode Kruispost verzameld. Deze vrachtwagen doet het hele noorden aan en zet de goederen af op verschillende plaatsen, in totaal een route van een slordige 2000 km. Een serieuze uitdaging die het Namibische Rode Kruis professioneel aanpakte.

Enkele foto’s:

Het pakhuis is grotendeels gevuld door de noodhulpgoederen die Rode Kruis-Vlaanderen kon aankopen dankzij Music For Life 2011.

Het materiaal wordt verzameld…

…en op de grote opleggers geladen.