Luc volgt vanuit Mechelen projecten op rond hulpverlening voor, tijdens en na rampen. In mei trok hij naar Bolivia voor een bezoek aan ons project rond rampenparaatheid in een door overstromingen geteisterde regio.
Het is best een onderneming om naar het projectgebied te reizen. Vanuit de Boliviaanse stad Cochabamba is het 4 uur afdalen van 2.500 meter naar 160 meter via verschillende bergpassen, vooraleer we de vlaktes van de Tropico bereiken en dan na 1,5 uur in Ivirgarzama aankomen.
Ivirgarzama – geen plek voor dyslectici of stotteraars – behoort tot de fusiegemeente Puerto Villaroel en is de ‘grootste’ woonkern van de streek. Met ongeveer 8.000 inwoners zou dit dorp in een oude roman steevast beschreven worden als een ingeslapen gemeenschap aan de uitlopers van de oostelijke Cordillera, de laatste stuiptrekking van de Boliviaanse Andes in oostelijke richting. Het ‘ingeslapen’ cliché wordt echter meteen doorprikt door het verkeer van brommers en auto’s die zich vrolijk toeterend een weg banen langs de twee enige geasfalteerde rijstroken die het dorp rijk is.
Overstromingsgevaar
Het dorp ligt midden in een gebied dat rijkelijk bevloeid wordt door tal van rivieren (Ichilo, Sacta, Chimoré, Isarzama, Cesarzama, Vibora, Ivirgarzama) zowel hele brede als kleine, die tijdens het regenseizoen op enkele uren tijd kunnen aanzwellen tot een snel stromende watermassa, waardoor de loop van de rivieren bijna jaarlijks wijzigt.
Via vrijwilligers van de Rode Kruisafdeling van Cochabamba ondersteunen we het gemeentebestuur van Puerto Villaroel en verscheidene kleine gemeenschappen om zich beter voor te bereiden op de jaarlijks weerkerende overstromingen.
Luc (rechts) tijdens een bijeenkomst met vertegenwoordigers van de gemeenschap San Marco.
In samenwerking met de Boliviaanse weerkundige dienst, zorgen we ook voor de aankoop en installatie van pluviometers. Zo kan men, zodra er een abnormaal hoge neerslag opgetekend wordt, alarm slagen nog vooraleer het waterniveau van de rivieren te bedreigend is voor de gemeenschappen die zich langs de oevers bevinden. Dankzij een alarmeringssysteem via sms kunnen de mensen tijdig hun waardevolle bezittingen en zichzelf in veiligheid brengen, via evacuatieroutes die ze op voorhand uitgestippeld (en ingeoefend) hebben.
Medewerkers van het lokale Rode Kruis bekijken de situatie vanaf de oever van een rivier.
Ontbijt met zombies
Daags na onze aankomst hebben we een afspraak met de burgemeester voor de inhuldiging van een lokaaltje dat speciaal gebouwd en ingericht werd voor het team dat de coördinatie zal doen van de hulpverlening bij een volgende noodsituatie.Omdat we meteen na het gemeentebezoek ook nog langs gaan bij vier gemeenschappen in de wijde omtrek, gaan we eerst nog snel ontbijten op de kleine overdekte markt van Ivirgarzama.
Er is keuze te over aan kleine eetgelegenheden met een telkens een identieke keuzemogelijkheid wat ontbijt betreft: een soort gefrituurd bladerdeeg al dan niet met wat kaas of honing. Het grote verschil is echter het soort film dat op groot scherm en met de volumeknop hoog, wordt afgespeeld.
Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, overal staat de tv aan. Het zorgt ervoor dat het voeren van een normaal gesprek een uitputtende oefening wordt in luistervaardigheid en concentratievermogen. De ochtendfilm waar we middenin belanden, gaat over een bende ‘gringo’s’ die probeert te overleven in de jungle, bevolkt door uitgehongerde zombies. Niet echt bevorderlijk voor een rustige spijsvertering zo vroeg op de ochtend.
Ik denk dat we de volgende keer eerst eens de dvd-kaart zullen bestuderen alvorens aan tafel te gaan in een willekeurig eethuisje. Wie weet krijgen we dan een Quechua versie van ‘Komen Eten’ te zien.
Rode Kruis-Vlaanderen gaat internationaal 